เศรษฐกิจ การค้า และ บทบาทของอินโดนิเซีนใน อาเซียน

เศรษฐกิจ  การค้า

ประเทศที่อุดมไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติ ในขณะที่ 90% ของประชากรมีส่วนร่วมในการเกษตรน้ำมันและก๊าซร่วม 70% ของรายได้การส่งออกทั้งหมดและ 60% ของรายได้รัฐบาล อย่างไรก็ตามความผันผวนของราคาโลกของสินค้าส่งออกดั้งเดิมได้นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในปีล่าสุดในโครงสร้างของเศรษฐกิจ การท่องเที่ยวที่ดึงดูดความภาคสำคัญที่มีรายได้อัตราแลกเปลี่ยน

การผลิตและการเติบโตในอุตสาหกรรมนี้รัฐบาลได้กำหนดนโยบายใหม่และปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวก ความคืบหน้าสำคัญได้ทำในการสื่อสารและการขนส่งและตั้งแต่ปี 1976 อินโดนีเซียได้มีของระบบของดาวเทียมสื่อสารที่มีการเปิดใช้การขยายตัวอย่างรวดเร็วของโทรศัพท์โทรทัศน์และอุปกรณ์การออกอากาศทั้งหมด 27 จังหวัด

อากาศและท่าเรือน้ำมีการขยายเพื่อตอบสนองการจราจรเพิ่มขึ้นในภาคและต่างประเทศทั้งของผู้โดยสารตลอดจนการขนส่ง นอกจากน้ำมันและก๊าซธรรมชาติเหลว (LNG) ผลิตภัณฑ์ป่าไม้ยางกาแฟชา, ดีบุก, นิเกิล, coper ผลิตภัณฑ์ปาล์มและปลาให้มีส่วนร่วมสำคัญในการส่งออกรายได้

ในปีล่าสุดจำนวนขั้นตอนที่ได้รับการส่งเสริมและกระตุ้นการส่งออกน้ำมันไม่ซึ่งรวมถึงงานฝีมือ, สิ่งทอ, โลหะ, ชา, ยาสูบซีเมนต์ปุ๋ยเป็นสินค้าที่ผลิต

เพื่อตอบสนองความต้องการในประเทศอินโดนีเซียพืชชนิดต่างๆประกอบรถยนต์, รถบรรทุกรถโดยสารและรถจักรยานยนต์ภายใต้ใบอนุญาตจากผู้ผลิตต่างประเทศ ผลิตยังมีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์และเครื่องใช้ไฟฟ้า อุตสาหกรรมการบินได้รับการปลูกและสายการผลิตใหม่จะมา stream - on และ Universal บำรุงรักษาของศูนย์การยกเครื่องของอากาศยาน เครื่องบินสำหรับใช้ในประเทศรวมทั้งการส่งออก ในภาคเกษตรกรรม, อินโดนีเซียได้กลายเป็นตัวเองเพียงพอในข้าวและไม่จำเป็นต้องนำเข้าอาหารหลักตามที่ได้สำหรับปี

ในอินโดนีเซียออกมาเสียจากวิกฤตเริ่มที่จะจับปลาย 2008

นิคมอุตสาหกรรมมีอยู่ในเกือบทุกจังหวัดของอินโดนีเซีย นิคมอุตสาหกรรมขนาดใหญ่พบใน Jakarta, ตะวันตก Java (เบกาซี, Karawang, Purwakarta), Banten (Tangerang, Serang), ศูนย์กลาง Java (เซมารัง, Cilacap), โร (Piyungan), East Java (Surabaya, Gresik, Sidoarjo, Pasuruan , Probolinggo), ทางทิศเหนือSumatera (Medan), ตะวันตก Sumatera (Padang), Lampung, Kaลิมาntan เรียว (เกาะบาตัมเกาะบินตัน), ภาคใต้Sulawesi (Makassar) และตะวันออก(Bontang) เขตคลังสินค้าทัณฑ์บน

การท่าเรือกรุงจาการ์ตาเป็นเมืองท่าที่ใหญ่ที่สุดในอินโดนีเซียและเป็นหนึ่งในท่าเรือที่ใหญ่ที่สุดในลุ่มน้ำ Java ทะเลมีกำลังการจราจรปีประมาณ 45 ล้านตันสินค้าและ 4,000,000 TEU ของ

การลงทุนในอินโดนีเซีย FDI

อินโดนีเซียเป็นประเทศปลายทางการลงทุนสัญญากับทรัพยากรที่มีศักยภาพมากและตลาด อินโดนีเซียเป็นอันดับที่ 122 จาก 183 เศรษฐกิจ สิงคโปร์เป็นอันดับบนเศรษฐกิจ ในความง่ายในการทำธุรกิจ อินโดนีเซียเป็นอันดับ 41 โดยรวมสำหรับการปกป้องนักลงทุน

BKPM เป็นหน่วยงานบริการการลงทุนของรัฐบาลอินโดนีเซียที่สร้างด้วยวัตถุประสงค์อย่างมีประสิทธิภาพใช้พระราชบัญญัติของกฎหมายในต่างประเทศรวมทั้งการลงทุนในประเทศ

PT Telekomunikasi ประเทศอินโดนีเซีย Tbk (TELKOM)

เป็นข้อมูลแบบที่ใหญ่ที่สุดและบริการการสื่อสารและให้บริการเครือข่ายในประเทศอินโดนีเซีย TELKOM ให้ wirelines fixed, fixed wireless, cellular รวมทั้งข้อมูลและ อินเทอร์เน็ต และการบริการเชื่อมต่อเครือข่ายทั้งโดยตรงและผ่าน บริษัท ที่เกี่ยวข้องและ บริษัท ย่อย ณ วันที่ 31 ธันวาคม 2007 จำนวนสมาชิก TELKOM ถึง 63.0 ล้านประกอบด้วย 8.7 ล้านคง wireline และ 6.4 ล้านไร้สายสมาชิก ถาวรและ 47,900,000 สมาชิก cellular การเจริญเติบโตของสมาชิก TELKOM 29.9% ในปี 2007

สาธารณรัฐอินโดนีเซียเป็นประเทศหมู่เกาะที่ใหญ่ที่สุดในโลกประกอบด้วยเกาะ 17,508 ยาวไป 5,120 กิโลเมตรจากทิศตะวันออกไปทางทิศตะวันตกและ 1,760 กิโลเมตรจากเหนือจรดใต้ กระจายเกาะเหนือกว่า 1 / 10 ของเส้นศูนย์สูตรระหว่างเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และออสเตรเลียที่ครอบคลุมเนื้อที่ประมาณ 2 ล้านตารางกิโลเมตรและน่านน้ำเกือบสี่ครั้งขนาดที่ ประชากรทั้งหมดของอินโดนีเซียเป็น 222 ล้าน for 2006 130 ล้านคนอยู่บนเกาะชวาเกาะมีประชากรมากที่สุดของโลก

ส่วนใหญ่ (ประมาณ 85%) ของประชากรต่อศาสนาอิสลาม เสรีภาพในการศาสนาเป็นดำเนินการโดยอินโดนีเซียรัฐธรรมนูญ

บทบาทของอินโดนิเซีนใน อาเซียน

การเข้าเป็นสมาชิกของอาเซียน

อินโดนีเซียเป็นประเทศผู้ร่วมก่อตั้งอาเซียนโดยการร่วมลงนามในปฏิญญากรุงเทพฯ ของนายอาดัม มาลิก รัฐมนตรีจากกระทรวงการต่างประเทศ ในระยะเริ่มแรกของการก่อตั้งอาเซียน อินโดนีเซียจัดได้ว่าเป็นชาติที่มีศักยภาพสูงสุดเมื่อเทียบกับประเทศผู้ร่วมก่อตั้งอื่นๆ เหตุผลที่ประเทศอินโดนีเซียเข้าร่วมอาเซียนในปี 2510 มีปัจจัยสนับสนุนแบ่งเป็น 2 ด้านหลักๆ กล่าวคือ

1) ปัจจัยแวดล้อมทั้งสภาพทางภูมิศาสตร์และสังคม เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้อินโดนีเซียเป็นประเทศที่มีทรัพยากร มีประชากร และมีพื้นขนาดใหญ่เป็นพี่เบิ้มในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ นำไปสู่การเสริมสร้างทัศนคติของอินโดนีเซียที่มองเห็นศักยภาพและความพร้อมของตนเองที่เหนือประเทศในภูมิภาคเดียวกัน จนเกิดความรู้สึกเลื่อมใสในตัวเอง (self-respect) และรู้สึกว่าตนเองมีความสำคัญ (self-importance) เหล่านี้ผลักดันให้เข้ามามีบทบาทสำคัญทางการระหว่างประเทศ

2) การเปลี่ยนแปลงนโยบายทางต่างประเทศของอินโดนีเซีย กล่าวคือ ภายหลังได้รับเอกราช จากเนเธอร์แลนด์ในปี 2488 อินโดนีเซียมีนโยบายต่างประเทศที่เน้นหนักไปในเรื่องความเป็นชาตินิยม ต่อต้านสหรัฐฯและอดีตจักรวรรดินิยม ตลอดจนปฏิเสธการที่จะเข้าร่วมเป็นภาคีกับกลุ่มประเทศใด ยึดมั่นในหลักการ “เป็นอิสระและแข็งขัน” (Independent and Active) ซึ่งนโยบายดังกล่าวเป็นผลจากอิทธิพลและประสบการณ์ในยุคที่อินโดนีเซียอยู่ใต้การปกครองของเนเธอร์แลนด์ ทำให้มีการต่อสู้อย่างมุ่งมั่นเพื่อให้ได้มาซึ่งเอกราชและอธิปไตย ดังนั้น พฤติกรรมในเวทีการเมืองระหว่างประเทศของอินโดนีเซีย จึงมีลักษณะไม่ผูกพันกับฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด (Non-Alignment) ส่งผลให้อินโดนีเซียมีความเหินห่างออกจากภูมิภาคและไม่ได้ให้ความสนใจในความเกี่ยวข้องกับประเทศเพื่อนบ้านในภูมิภาค จนกระทั่งในปี 2508 สมัยของประธานาธิบดีซูฮาร์โต ภายใต้ยุค “ระบบใหม่” เน้นหลักอาศัยนโยบายการเศรษฐกิจนำการเมือง หันมาสนใจภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่างจริงจัง และสร้างความร่วมมือภายในภูมิภาค โดยเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่มีความประนีประนอมมากขึ้น แต่ยังคงยึดมั่นในหลักการ “เป็นอิสระและแข็งขัน” และให้ความสำคัญแก่กลุ่มประเทศไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดอยู่เช่นเดิม ในขณะที่มีท่าทีต่อเพื่อนบ้านผ่อนปรนมากขึ้น นำไปสู่ความร่วมมือกับประเทศเพื่อนบ้านในการก่อตั้งอาเซียน

บทบาทของอินโดนีเซียในอาเซียน

                     ประเทศอินโดนีเซียในสมัยของประธานาธิบดีซูฮาร์โต ได้มีนโยบายที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม โดยหันมารื้อฟื้นความสัมพันธ์กับประเทศตะวันตกมากขึ้น และมีความพยามยามในการร่วมมือในส่วนภูมิภาคมากขึ้น ดังเช่น การที่อินโดนีเซียประกาศยุติการเผชิญหน้ากับมาเลเซียด้วยหลัก “การยุติปัญหาของชาวเอเชียโดยชาวเอเชียด้วยกันเอง” (Asian Solutions for Asian Problems)อย่างไรก็ตาม ในช่วงกลางปี พ.ศ.2540-2541 อินโดนีเซียมีปัญหาภายในที่มีสภาวะการผลัดเปลี่ยนผู้นำ รวมทั้งภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ ทำให้บทบาทในอาเซียนของอินโดนีเซียลดลงไป กระทั่งเริ่มมีบทบาทอย่างสำคัญในอาเซียนอีกครั้งหลังเกิดเหตุการณ์ตึกเวิล์ดเทรดเซ็นเตอร์ถล่ม เมื่อวันที่ 11 กันยายน 2544 โดยในช่วงระยะเวลา 1 ปี หลังเหตุการณ์ อินโดนีเซียได้มีบทบาทสำคัญในเวทีระหว่างประเทศในฐานะที่เป็นประเทศที่ถูกเชื่อว่ามีฐานของกลุ่มผู้ก่อการร้ายอยู่ภายในประเทศ ทำให้อินโดนีเซียต้องแสดงบทบาทที่ชัดเจนเกี่ยวกับการต่อต้านการก่อการร้าย โดยได้ร่วมมือกับอาเซียนในการประกาศใช้ปฏิญญาว่าด้วยความร่วมมือต่อต้านลัทธิการก่อการร้ายปี 2001 (2001 ASEAN Declaration on Joint Action to Counter Terrorism) นอกจากนี้ยังได้เสนอเป็นผู้จัดการประชุมเชิงปฏิบัติการว่าด้วยการต่อสู้กับลัทธิการก่อการร้ายระหว่างประเทศอีกด้วย

ในด้านบทบาทการเป็นประธานอาเซียน ประเทศอินโดนีเซียได้เป็นเจ้าภาพจัดการประชุมสุดยอดผู้นำอาเซียน 3 สมัยด้วยกัน กล่าวคือ

ครั้งที่ 1 เมื่อวันที่ 23-24 กุมภาพันธ์ 2519 ที่เมืองบาหลี มีการประกาศปฏิญญาบาหลีฉบับที่ 1 หรือ Bali Concord I ซึ่งช่วยวางรากฐานสำคัญให้กับอาเซียน โดยเสนอวัตถุประสงค์และโครงสร้างของอาเซียนอย่างเป็นรูปธรรมเป็นครั้งแรก และกำหนดให้มีการจัดตั้งสำนักเลขาธิการอาเซียน ณ กรุงจาการ์ตา โดยมีการลงนามในสนธิสัญญามิตรภาพและความร่วมมือ เพื่อยึดเป็นพื้นฐานในการแก้ไขข้อพิพาทอย่างสันติ

ครั้งที่ 9 เมื่อวันที่ 7-8 ตุลาคม 2546 ที่เมืองบาหลี ในครั้งนี้อาเซียนได้ประกาศปฏิญญาบาหลีฉบับที่ 2 ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการก่อตั้งประชาคมอาเซียน ซึ่งกำหนดให้มี 3 เสาหลัก ได้แก่ ประชาคมความมั่นคงและการเมือง ประชาคมเศรษฐกิจ และประชาคมสังคม-วัฒนธรรม

ครั้งที่ 19 เมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน 2554 ที่เมืองบาหลีเช่นกัน อาเซียนมีแผนที่จะออกปฏิญญาบาหลีฉบับที่ 3 ซึ่งจะกำหนดบทบาทและทิศทางของประชาคมอาเซียนในเวทีโลกจะเห็นได้ว่าอินโดนีเซียมีบทบาทนำในอาเซียนมาโดยตลอด โดยเฉพาะเมื่อดำรงตำแหน่งประธานอาเซียน อินโดนีเซียมักจะนำเสนอแนวความคิดและโครงการใหม่ต่ออาเซียน

โดยในปี 2554 ที่อินโดนีเซียรับตำแหน่งประธานอาเซียน อินโดนีเซียได้มีความริเริ่มที่สำคัญ 4 ประการ 

ประการแรก คือ การเสนอตัวเป็นคนกลางในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทระหว่างไทยกับกัมพูชาเรื่องเขตแดนรอบปราสาทเขาพระวิหาร

ประการที่ 2 ความพยายามผลักดันให้พม่าเปิดกว้างทางด้านการเมืองมากขึ้น และเร่งปฏิรูปประเทศในด้านต่างๆ เพื่อให้พม่าก้าวทันโลกไปพร้อมกับประเทศอื่นในอาเซียน

ประการที่ 3 การประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก มีสหรัฐอเมริกา และรัสเซียเข้าร่วมเป็นครั้งแรก ซึ่งถือเป็นก้าวสำคัญสำหรับการสร้างระเบียบและสถาบันความร่วมมือในภูมิภาคเอเชียตะวันออก และวาระที่ชัดเจนมากขึ้น

ประการที่ 4 การริเริ่มการผลักดันให้มีการเจรจาเรื่องเขตแดนในทะเลจีนใต้ จนเกิดปฏิญญาว่าด้วยแนวปฏิบัติของภาคีในทะเลจีนใต้ ซึ่งจะเป็นเครื่องมือที่ช่วยธำรงสันติภาพและเสถียรภาพในทะเลจีนใต้ เป็นการตอกย้ำบทบาทที่สำคัญที่สุดของอาเซียน ในการสร้างกฎระเบียบเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความขัดแย้งในหมู่ประเทศสมาชิก ขณะเดียวกันก็ส่งเสริมให้เกิดสันติภาพและเสถียรภาพในภูมิภาคอาเซียน